Z czasów studenckich...

Z czasów studenckich zachowało się więcej tego mojego od/ob/rysowywania świata. W różnej stylistyce i tematyce, zależnej od tego, co mnie właśnie frapowało. Mam nawet wiersze, które jakoś uchowały się przed spaleniem… jak choćby ten :

Ranek

Szron dmuchawcowy

Oksydowany księżycem wczorajszym

Na schodach jeszcze leży nieruchomy

I drzwi na rygiel nocy zamknięte jeszcze

A przez korytarze pajęcze

Z pokoju jak z pudła fakira

Wyłazi już sen starej lampy

Żeby po grządkach snuć się aż do zmierzchu

A potem wracać rozkochanym w kwiatach

Pacierz kościelny dzwon do pieca

Gdzie się urodził mówi

Ma chwilę czasu nim go rozkołyszą

Kawki i ludzie

Macewa z rzeszowskiego kirkutu

Stara latarnia w przeworskim parku

 

Kwiatek na sposób japoński

Satyra poniekąd